Mevrouw Despina leest een Psalm
Gelijk het gras, een slaap, de dag van gisteren
zo kort zou het zijn, zo niets dan een zucht.
Maar lang zijn de middagen angstige nachten
en in de kast tikt het geheugen van jaren
dat nooit meer het weerkomt of goed.
Soms ziet ze een koolmees zo hevig in leven
seconden zijn telbaar als pinda’s en tranen, soms
kent ze een barst in de verf, in de winter
weet ze de zon zeer stipt op de vloer
en lacht om de vuurrood buigende tulpen.
Loont het de moeite wie zal het ons zeggen
in wiens oog vliegt elk leven tot stof
onverschillig als zand van het pad
dat trouw tot het einde de kaart volgt.
“Mrs. Despina reads a Psalm”
Same as the grass, some sleep, the day of yesterday
so short it would be, so nothing more than a sigh.
But long are the afternoon’s fearful nights
and in the closet ticks the memory of the years
that never come back or are made good again.
At times she sees a titmouse so busy, living
seconds as countable as peanuts and tears, at
times she sees a crack in the paint, in the winter
she knows the exact moment the sun strikes the floor
and laughs about the red as fire bent over tulips.
Is it worth the trouble who shall say
in whose eyes flies each life unto dust
indifferent as the sand of a path
that faithfully follows the map until the end.
-Marjoleine de Vos
nicholauspatnaude 